Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012



Άφησε με να μπω στην καρδιά σου και πιάσε το χέρι μου.
Θέλω να μου δανείσεις τα φτερά σου,βοήθησε με να μεγαλώσω.
Άνοιξε τα μπράτσα σου και αγκάλιασε με.
Θέλω να είμαι ένα αστέρι και να παρατηρώ τον κόσμο.
Θέλω να είμαι άρωμα σε κάθε λουλούδι.
Θέλω να σπάσω τα εμπόδια για να'μαστε μαζί.
Θέλω να μοιραστώ τη μαγεία του τραγουδιού.
Δεν είναι απαραίτητα τα χέρια για να αγγίξουμε τον ουρανό.
Δεν είναι απαραίτητα τα πόδια για να πηγαίνουμε μπροστά.
Δεν είναι απαραίτητα τα μάτια για να βλέπουμε μέσα μας.
Για να αισθανόμαστε ζωντανοί,έχουμε ανάγκη από ένα όνειρο.
Για αυτό άφησε με να μπω στην καρδιά σου!
                                                             ("very special arts"-Taiwan,1991)
Τα παιδιά έχουν φαντασία αλλά και δημιουργικότητα...Όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό....Αλλά κάποιες φορές εμείς οι μεγάλοι δυστυχώς,στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε πράγματα που δεν έχουν καμία σημασία,κανένα νόημα....Και μετά αναρωτιόμαστε "γιατί δεν μας αρέσει η ζωή μας".Αν δώσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να εκφράσουν με κάποιο τρόπο αυτή τη φαντασία τους, θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλα είναι πιθανά και όλα μπορούν να αλλάξουν...Αυτό το αντιληφθήκαμε μέσα από ένα παραμύθι που "έγραψαν" μόνα τους τα παιδιά μας.


                                       Η αγαπημένη γιορτή
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δύο πασχαλίτσες.Η μία ήταν όμορφη και η άλλη άσχημη.Ήταν αδερφές.Έμεναν σε ένα ψηλό,πράσινο και κόκκινο δέντρο,μακριά σε ένα δάσος.Χόρευαν,έπαιζαν,έπεφταν να κοιμηθούν,ξεκουράζονταν,έφτιαχναν παζλ,μαγείρευαν παστίτσιο και αβγό...Ξαφνικά μια μέρα,στο δάσος αυτό εμφανίστηκε ένας κακός,γκρι και μπλε λύκος που ήθελε να πατήσει όλες τις πασχαλίτσες.Ο κακός,γκρι και μπλε λύκος, έτρεχε και φώναζε και φύσηξε το δέντρο που ήταν οι πασχαλίτσες μας και τότε αυτές έπεσαν κάτω.Έτρεξαν γρήγορα και πήγαν σε ένα άλλο πιο ψηλό δέντρο, αλλά ο κακός,γκρι και μπλε λύκος τις έπιασε,αλλά οι πασχαλίτσες τον γαργάλησαν και έφυγαν από τα χέρια του.Τότε ήρθε η καλή νεράιδα και με το μαγικό ραβδί της,έκανε το λύκο,βάτραχο και τον πήρε και τον πήγε στη λίμνη. Μετά οι πασχαλίτσες δεν φοβόντουσαν πια...Ήταν στο ψηλό,πράσινο και κόκκινο δέντρο μαζί με την μαμά και τον μπαμπά τους και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... 


Μαγείρευαν παστίτσιο και αβγό οι  πασχαλίτσες....γαργάλησαν τον λύκο....ο λύκος έγινε βατράχι....όλα είναι πιθανά στον κόσμο των παιδιών....

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012




  Αν ένα παιδί..... 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία, μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο....
                                                                    
                                                                                                                            B.Russell            
                                                                                                                        

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΒΙΒΛΙΑ



Το χρυσόψαρο
Γνωστά Παραμύθια
Λαϊκά παραμύθια

Το χρυσόψαρο (λαϊκό παραμύθι)

Μια φορά ήταν ένας φτωχός ψαράς, κι όλη νύχτα αγωνιζόταν να πιάσει ψάρι
και ψάρι δεν έπιανε.
Κόντεψε τέλος η αυγή, έριξε πάλι τ' αγκίστρι του κι έλεγε απομέσα του:
«Ω, Θεέ μου, δυστυχία! σήμερα θα πεθάνουν τα παιδιά μου απ' την πείνα».

Του φάνηκε τότε πως τσίμπησε ψάρι και τράβηξε τ' αγκίστρι. Τι να δει!
Ένα ψαράκι χρυσό! Έκανε να το βγάλει απ' τ' αγκίστρι κι άκουσε μια φωνή να του λέει:

«Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό».

- Ε, λέει με το νου του, να το ρίξω! έτσι κι έτσι δεν θα μου κάμει τίποτε ένα ψαράκι.

Και το 'ριξε στη θάλασσα. Πάλι ακούει την ίδια φωνή να του λέει:

- Τι καλό θέλεις να σου κάμω;

- Ε, λέει, να πάω στο σπίτι μου και να βρω ψωμιά και φαγιά.

Σαν πήγε στο σπίτι του, τα ήβρεν όλα όπως του είπε η φωνή.
Είπε την ιστορία όλη στη γυναίκα του.
- Αχ, καλέ, του λέει αυτή, αντί να ζητήσεις, τίποτε καλό, ζήτησες ψωμιά και φαγιά;

- Ε, καλά, της λέει αυτός. Αν το ξαναπιάσω, τι θέλεις να του ζητήσω;

Η γυναίκα τού είπε να ζητήσει παλάτια!
Επήγεν ο καημένος ο ψαράς, έριξε το δίχτυ κι έπιασε πάλι το χρυσόψαρο. Έκανε να το βγάλει πάλι απ' τ' αγκίστρι και άκουσε τη φωνή:

«Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό».

Το έριξε, κι άκουσε πάλι τη φωνή:
«Τι καλό θέλεις να σου κάμω;»
κι αυτός εζήτησε παλάτια.
Πάει στο σπίτι του και τι να δει; παλάτια ωραιότατα!

- Αχ, του λέει η γυναίκα του, να πά' να το ξαναπιάσεις και
να του ζητήσεις συ να γίνεις βασιλιάς κι εγώ βασίλισσα.
Επήγε πάλι κι έκαμεν όπως έκαμνε και τις άλλες φορές,
άκουσε τη φωνή και ζήτησε ό,τι του είπε η γυναίκα του.

Μα πάει κατόπι στο σπίτι του, και τι να δει;
Μια καλύβα όπως πρώτα, και τα παιδιά του πεινασμένα.
από το βιβλίο Ελληνικά Παραμύθια
Εκλογή Γ.Α.Μέγα
εκδ.Ι.Δ.Κολλάρος και Σια
Αθήνα   ΠΗΓΗ paidika.gr
Η ωραιότερη μυρωδιά είναι του ψωμιού,
η ωραιότερη γεύση του αλατιού,
η ωραιότερη αγάπη των παιδιών.
ΠΗΓΗ paidika.grΧριστούγεννα

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012



Παιχνίδια για νήπια 12-18 μηνών

Η λέξη «ζωηρό» είναι η ιδανική για να περιγράψει το παιδί σας σ' αυτήν την ηλικία. Του αρέσει κάθε είδους παιχνίδι που του επιτρέπει να δώσει όλο του τον εαυτό σ' αυτό, όπως μπάλες, κούνιες, τσουλήθρες κλπ.. Τα χέρια του αποκτούν όλο και καλύτερο συντονισμό και μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει τα παιχνίδια πιο αποτελεσματικά, να χτίσει ακόμα μεγαλύτερους πύργους με τουβλάκια και να μουτζουρώσει σε κάποιο μπλοκ. Το παιχνίδι του περιλαμβάνει πολλούς πειραματισμούς. Το ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι συνέπειες των πράξεών του και επειδή η μνήμη του δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως, η επανάληψη δεν το κουράζει καθόλου. Στα μικρά παιδιά αρέσει επίσης να μιμούνται όσα βλέπουν να κάνουν οι ενήλικοι στην καθημερινή ζωή, οπότε καλό είναι να του πάρετε τέτοιου είδους παιχνίδια.
__12-18_f
Τουβλάκια: Τα τουβλάκια είναι ιδανικά για να κτίσουν τα παιδιά ένα φρούριο ή έναν τοίχο ή οτιδήποτε άλλο βγάλει η φαντασία τους. Το καλύτερο μέρος του παιχνιδιού ωστόσο είναι το φινάλε, όταν γκρεμίζουν τα πάντα.
Push & Pull παιχνίδια: Παιχνίδια που χρειάζονται σπρώξιμο, όπως καρότσια (φορτάμαξες) διαφόρων ειδών, θα φανούν πολύ χρήσιμα στο μωρό σας για να στηρίζεται στις πρώτες του εξερευνήσεις μέσα στο σπίτι. Τα παιχνίδια για τράβηγμα αντίθετα είναι για προχωρημένους περιπατητές, που μπορούν να κοιτάζουν πίσω τους καθώς κινούνται προς τα εμπρός. Παιχνίδια που κάνουν θορύβους, βγάζουν ήχους ή έχουν φωτάκια που αναβοσβήνουν είναι σίγουρο ότι θα αγαπηθούν.
Παιχνίδια ταξινόμησης: Τα μικρά παιδιά λατρεύουν να ταξινομούν, να στοιβάζουν, να κολλάνε, να ξεκολλάνε και γενικά να αναδιοργανώνουν. Η ταξινόμηση και η τοποθέτηση παιχνιδιών σε κουτιά ή δοχεία δίνουν μεγάλη χαρά στα παιδιά αυτής της ηλικίας.
Γυμναστήριο για παιδιά: Ένα μικρό γυμναστήριο μπορεί να προσφέρει στο παιδί σας ένα ασφαλές μέρος για να σκαρφαλώνει, να κρύβεται και γενικά να εξασκεί τις κινητικές του ικανότητες ξανά και ξανά. Αυτά τα γυμναστήρια ωστόσο μπορεί να κοστίσουν ακριβά και εκτός αυτού σύντομα θα τα βρίσκει ξεπερασμένα.
Μπάλες: Η μπάλα είναι σε μεγάλο ποσοστό το αγαπημένο παιχνίδι όλων των παιδιών. Καλό είναι ωστόσο να αποφύγετε μπάλες από αφρολέξ που θα μπορούσαν να καταλήξουν στο στόμα του παιδιού και να γίνουν επικίνδυνες για την υγεία του. Σ' αυτήν την ηλικία μπορείτε επίσης να ξεκινήσετε να παίζετε «πιάσε-πέτα» με το παιδί σας. Ξεκινήστε αργά και σιγά-σιγά θα μπει στο ρυθμό και θα ενθουσιαστεί.
Κηρομπογιές και χαρτί: Ας αρχίσει το μουτζούρωμα! Δίνετε στο παιδί σας λίγες μπογιές κάθε φορά και κολλήστε το χαρτί που χρησιμοποιεί στο τραπέζι, έτσι ώστε να είναι σταθερό για να μπορεί να ζωγραφίσει.
Αμαξίδια: Τα αμαξίδια αυτά έχουν γίνει πιο δημοφιλή ακόμα κι απ' το ίδιο το περπάτημα. Πολλά μοντέλα έχουν ψηλές λαβές για να τα ωθεί ο ενήλικος, όταν το παιδί κουράζεται. Αποφύγετε τα ηλεκτροκινούμενα, αφενός γιατί είναι ακριβά αλλά και γιατί στερούν τη χαρά της ικανοποίησης από το παιδί.
Εργαλεία μαστορέματος ή κουζινικά: Οι μελλοντικοί μάστορες ή οι επίδοξοι σεφ θα απολαύσουν πολλές ώρες παιχνιδιού με παιχνίδια προσαρμοσμένα στο μέγεθός τους. Παιχνίδια όπως αυτά, δίνουν στο παιδί την ευκαιρία να μιμηθεί πράγματα που βλέπει να κάνουν οι ενήλικοι και θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του για αρκετούς μήνες.
Εικονογραφημένα βιβλία: Το παιδί σας θα απολαμβάνει πλέον βιβλία με εικόνες που απεικονίζουν οικεία αντικείμενα και δραστηριότητες. Μπορεί επίσης να αρχίσει να υπερηφανεύεται για τη βιβλιοθήκη του και το γεγονός ότι μπορεί να επιλέγει κάθε φορά αυτό που θέλει να διαβάσει.
ΠΗΓΗ .www.lovebaby.gr                                                                                                                            
Eπιμέλεια: Αλέξανδρος Οικονόμου
Ψυχολόγος, Msc Ψυχικής Υγείας
EDRA-eps-resized

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛ. ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ [Η ΑΓΚΑΛΙΑ]







Ο Ρόλος του Πατέρα στην Ψυχική Ανάπτυξη του Παιδιού PDF Εκτύπωση E-mail
Εισήγηση της κ. Ιουλίας Σουλάνδρου στην Ημερίδα του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού - Η Αγκαλιά, με θέμα "Εγκυμοσύνη και Μητρότητα - Προβλήματα και Λύσεις. Η Θέση της άγαμης μητέρας στη σύγχρονη κοινωνία"

Ιουλία Σουλάνδρου
Ψυχολόγος
 
     Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας.
     Για πολύ καιρό οι θεωρητικοί της ψυχολογίας αγνόησαν το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια και ειδικά στην ανάπτυξη του παιδιού.
     Ίσως γιατί πίστευαν ότι η επίδραση του έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας.
     Σήμερα η επιστήμη της ψυχολογίας έγκυρρα μας λέει ότι η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού.
     Το 50% των χωρισμένων πατεράδων καταλήγουν να έχουν χάσει την ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τους. Κάποιοι διακόπτουν κάθε επικοινωνία, άλλοι διατηρούν μια εθιμοτυπική σχέση, ίσως αυτή που έχει επιβάλλει το Δικαστήριο. Με τον τρόπο αυτό το μήνυμα πυο στέλνει στο παιδί είναι ότι δεν αξίζει το χρόνο του και την προσοχή του. Ένα μήνυμα που με επιείκια θα χαρακτηρίζαμε "τραυματικό" και όταν το παιδί είναι αγόρι η κατάσταση επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού.
     Αρχικά όλοι ως βρέφη βιώνουμε μια ενότητα με τη μητέρα, η οποία ικανοποιεί τις ανάγκες μας πρόθυμα και με ευαισθησία. Ψυχολογικά το διάστημα αυτό δεν είναι ένα νεκρό διάστημα όπου το νεογέννητο δεν αντιλαμβάνεται τίποτα.
     Από τη σχέση ανάμεσα στους γονείς και το βρέφος πηγάζουν πολλά γεγονότα, σιωπηλά, αόρατα και μυστηριώδη που εμφανίζονται στο τέλος του δεύτερου μήνα.
     Το χαμόγελο στην εμφάνιση ενός προσώπου είναι ένα αποτέλεσμα της σωστής συμπεριφοράς και των δύο γονέων.
     Τα μωρά που έχουν στερηθεί τη στοργή και την προστασία που πηγάζει και από τους δύο γονείς το πρώτο χαμόγελο αργεί να φανεί.
     Η μητέρα στους πρώτους αυτούς μήνες είναι σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Το βρέφος χρειάζεται να νιώθει την αγάπη μέσα στα μάτια της μητέρας, αυτή αναζητά επίμονα γιατί του είναι απαραίτητη. Αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργείται και ενισχύεται η παρουσία ή μη του συναισθήματος της αγάπης, μεταφέρεται στο βρέφος όπου σιγά-σιγά δυναμώνει, παγιώνεται και γίνεται αιώνια. Εδώ ο πατέρας πρέπει να προστατεύσει και να αποδεχτεί αυτή τη σχέση και έτσι σιγά-σιγά με τη δική του παρουσία στο πλάι της γυναίκας του πλέον να αρχίσουν οι πρώτες ανεξαρτητοποιήσεις του βρέφους από την τόσο απαραίτητη προσκολλητική σχέση με τη μητέρα, ώστε αυτή η σχέση να μην φτάσει στο όριο της παθολογίας και έτσι να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα και να εκδηλωθούν στο άτομο σαν ενήλικας πλέον.
     Οτιδήποτε αποκτηθεί στην ηλικία αυτή, καλό ή κακό, παραμένει κτήμα του για όλη τη ζωή και επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού.
     Η πατρότητα είναι το ίδιο ευχάριστη και απαραίτητη στο παιδί με την μητρότητα. Το ίδιο το παιδί αισθάνεται ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν δέχεται τις φροντίδες του πατέρα του. Πολλοί πατέρες βρίσκουν τη συγκίνηση που δοκιμάζουν από τις αντιδράσεις, όταν περιποιούνται τα παιδιά τους, σαν ένα από τα πιο μεγάλα πλεονεκτήματα του να είναι κανείς πατέρας, Αυτό συμβαίνει γιατί οι φροντίδες είναι αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε το παιδί σαν τον ίδιο μας τον εαυτό.
     Η ασχολία του πατέρα με το παιδί του δίνει την ευκαιρία να ξαναδοκιμάσει ο ίδιος κάποιες χαρές από τη δική του παιδική ζωή: Τη χαρά του παιχνιδιού, μια δυσκολία που ξεπεράστηκε σωστά, μια επιτυχία ή αποτυχία.
     Ο πατέρας που συμπεριφέρεται απέναντι στο παιδί του όχι μόνο σαν δυνατός αλλα και με στοργή κρατάει στα χέρια του το κλειδί της ευτυχίας και της ψυχικής ισορροπίας του παιδιού του. Η σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού εξαρτάται σ' ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση του πατέρα. Όταν ο πατέρας απουσιάζει, το πρότυπό του μένει κενό και αφήνεται στο παιδί ν' ανακαλύψει στα τυφλά την έννοια της ανδρικής του ταυτότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα αγόρια να γίνονται ευάλωτα στη μίμηση στερεοτυπικών ανδρικών συμπεριφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη νοοτροπία της κοινωνίας (σκληρές, επιθετικές και βίαιες συμπεριφορές) κρατώντας ουσιαστικά μια ψυχική απόσταση σπό τους άλλους, η οποία θα στέκεται εμπόδιο στη σχέση τους με τους άλλους.
     Σε ακραίες περιπτώσεις μέσα από την απελπισμένη ανάγκη τους για μια ανδρική ταυτότητα, υιοθετούν συμπεριφορές που φτάνουν μέχρι την παραβατικότητα.
     Ένας πατέρας που συμμετέχει πολύ λίγο στη ζωή του παιδιού του και αυτό το πολύ λίγο το περνά αποδοκιμάζοντάς το, μαλώνοντάς το, μεταβάλλεται στη φαντασία του σαν ο χωροφύλακας του σπιτιού.
     Το αποτέλεσμα τόσο της άσχημης και ανώριμης συμπεριφοράς της άσκησης των πατρικών καθηκόντων, όσο και της υπερβολικής χρήσης της πατρικής εξουσίας καταλήγουν σχεδόν στο ίδιο σημείο. Επαναστατική, παραβατική, βίαιη αντίδραση από μέρους του παιδιού ή ολοκληρωτική υποταγή, και τα δύο το ίδιο καταστροφικά για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού.
     Η επιρροή του πατέρα πάνω στο παιδί θα ήταν πιο μεγάλη αν τις λίγες ώρες που περνούν μαζί τις διέθετε να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο. Ο πατέρας πρέπει να είναι ο πρώτος και ο καλύτερος φίλος του παιδιού από τον πρώτο χρόνο της ηλικίας του. Για να γίνει αυτό δεν πρέπει το παιδί να τον φοβάται, αλλά να τον σέβεται και να τον αγαπά.
     Η μητέρα πρέπει να βλέπει με καλό μάτι τις σχέσεις του παιδιού της με τον πατέρα, να τις βοηθά και όχι να γίνεται εμπόδιο σε αυτές. Γύρω στα πέντε το παιδί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον πατέρα του. Είναι μια φυσιολογική εκδήλωση που πρέπει να ενισχυθεί και από τους δύο γονείς και όχι να την βλέπει η μητέρα σαν ταπείνωση ή παραμερισμό της. Τα παιχνίδια και οι χαρές μαζί με τον πατέρα αποκτούν μια σπουδαιότητα που απλώνεται πέρα από την πραγματική σημασία του ρόλου του πατέρα. Είναι η εικόνα του "άνδρα" μέσα στο σπίτι. Ο πρώτος σύντροφος των αγοριών, ο πρώτος φίλος των κοριτσιών. Ο γιος διδάσκεται πώς να γίνει πατέρας από τον ίδιο του τον πατέρα. Γνωρίζει τις σχέσεις του πατέρα του με τα άλλα αδέρφια του και παρακολουθεί προσεκτικά τον τρόπο που αντιδρά ο πατέρας απέναντι στον ίδιο.
     Το κορίτσι μαθαίνει πως είναι ο άνδρας και πως συμπεριφέρεται ο πατέρας. Οι σχέσεις του πατέρα με την μητέρα προσφέρουν στα παιδιά την ευκαιρία να παρατηρούν όλες τις πλευρές της συμπεριφοράς τους σαν συζύγων. Ειδικά για το αγόρι ο πατέρας αποτελεί το πρότυπο που σαν μικρός το μιμείται και σαν μεγάλος θέλει να ταυτιστεί μαζί του.
     Είναι φανερό πως κανείς από τους δύο γονείς δεν μπορεί να αναπληρώσει τα καθήκοντα του άλλου. Το περιεχόμενο του ρόλου τους είναι ξεχωριστό, σημαντικό και απαραίτητο για την ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού.

 
  • ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  • Μοσκώφ Αμίνα, Όταν το αγόρι μεγαλώνει χωρίς πατέρα.
  • http://www.vita.gr/html/ent/056/ent.2056.asp
  • Τομέας Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Πειραματική Σχολή Γονέων.
  • Γεωργάς Δημήτριος, Κοινωνική Ψυχολογία, τ. Α'
  • Γεωργάς Δημητριος, Κοινωνική Ψυχολογία, τ. Β'
  • Γιαννοπούλου Σμαραγδή, Για να γίνει

Μάθετε τους κανόνες της τιμωρίας και ανακαλύψτε τα όρια του παιδιού σας



  • 79







Στα παιδιά, οι τιμωρίες λειτουργούν όπως τα φάρμακα: συχνά βοηθούν, δημιουργούν όμως και παρενέργειες...
Οι τιμωρίες είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι επιπτώσεις θα έχει στην ψυχή ενός παιδιού μια σωματική τιμωρία (ένα σκαμπίλι, ένα τράβηγμα του αυτιού κλπ.), αλλά και μια ηπιότερη τιμωρία, όπως το μάλωμα, ο περιορισμός στο δωμάτιο, η αποβολή από το παιχνίδι ή η αφαίρεση κάποιων «προνομίων» που του έχετε παραχωρήσει. Άλλοτε οι τιμωρίες μπορεί να λειτουργήσουν θετικά, άλλοτε όμως όχι. Μερικές φορές τα θετικά αποτελέσματα μπορεί να διαρκέσουν μερικές εβδομάδες, άλλοτε όμως μόνο μερικές ώρες.
Πολύ συχνά, μάλιστα, συμβαίνει να έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Ο λόγος που οι τιμωρίες είναι ένα ζήτημα τόσο περίπλοκο έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες διαφέρουν από παιδί σε παιδί και από κατάσταση σε κατάσταση. Ό,τι μπορεί να ήταν σωστό και αποτελεσματικό στην περίπτωση ενός παιδιού, μπορεί να αποδειχθεί εντελώς λανθασμένο στην περίπτωση ενός άλλου. Ό,τι είχε αποτελέσματα χθες, μπορεί αύριο, σε μια παρόμοια κατάσταση, να μην έχει τα ανάλογα αποτελέσματα. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το κλίμα μέσα στην οικογένεια, με το πόση ένταση επικρατεί, αλλά και με το γεγονός ότι πολλές φορές γίνεται κατάχρηση του μέτρου των τιμωριών από τους γονείς.
«Όταν επικρατεί ηρεμία μέσα στο σπίτι μας, όταν δεν υπάρχει γκρίνια, συνήθως αρκεί να υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου, για να με ακούσει ο μικρός μας. Όταν όμως κυριαρχεί ένταση, ακόμα και αν “του τις βρέξω”, δεν πρόκειται να με ακούσει. Μάλιστα, έχω παρατηρήσει ότι, με τον καιρό, έχει συνηθίσει πια τα σκαμπίλια», μας διηγείται μια μητέρα.
Οι σωματικές τιμωρίες έχουν επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση των παιδιών
Στις σχέσεις μας με τα παιδιά, οι τιμωρίες έχουν ως στόχο να υπογραμμίσουν το ποιος έχει «το πάνω χέρι». Ιδιαίτερα οι σωματικές τιμωρίες, σκοπό έχουν να δείξουν στα παιδιά ότι εμείς, ως γονείς, έχουμε τον πρώτο λόγο και ότι αυτά το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να υπακούν και να υπομένουν τις όποιες σωματικές τιμωρίες για το καλό τους, μιας και εμείς είμαστε οι «αυθεντίες» που γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό από παιδαγωγικής άποψης.
· Όποιος γονιός, λοιπόν, καταφεύγει στις σωματικές τιμωρίες, είναι σαν τσαλαπατά το αίσθημα αυτοεκτίμησης των παιδιών του. Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται από πρόθεση, μιας και σήμερα οι γονείς κάνουν τα πάντα για να έχουν τα παιδιά τους αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία. Άρα, λοιπόν, όποιος δέρνει τα παιδιά του, υπονομεύει μοιραία τις ίδιες του τις προθέσεις.
· Οι σωματικές τιμωρίες καταστρέφουν τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους. Από τη μια προσποιούμαστε ότι τα παίρνουμε στα σοβαρά, ρωτώντας τα για την άποψή τους σε κάποιο θέμα, συζητώντας μαζί τους όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα, και από την άλλη «τους τις βρέχουμε» όταν δεν συμμορφώνονται σε αυτά που τους λέμε. Έτσι, δημιουργούνται αναπόφευκτα ανακολουθίες και, κατά λογική συνέπεια, κρίση στη σχέση μας μαζί τους.
· Οι σωματικές τιμωρίες αφήνουν συχνά ισόβια ψυχικά τραύματα στα παιδιά.
· Οι σωματικές τιμωρίες κάνουν τα παιδιά συνεσταλμένα (μερικά, μάλιστα, καταρρέουν ψυχολογικά).
· Οι σωματικές τιμωρίες απομακρύνουν συναισθηματικά τα παιδιά από τους γονείς τους.
· Οι σωματικές τιμωρίες κάνουν τα παιδιά ατίθασα και επιθετικά.
Οι «αποβολές» κρύβουν παγίδες
Ας μιλήσουμε τώρα για την ιδιαίτερα αγαπητή στους γονείς, αλλά και αποτελεσματική τιμωρία, την «αποβολή». Σε αυτό το μέτρο καταφεύγουν συνήθως οι γονείς όταν π.χ. το παιδί τους επιτεθεί σε κάποιο άλλο παιδί πάνω στο παιχνίδι (το απομακρύνουν για λίγα λεπτά από το άλλο παιδί και το υποχρεώνουν να κάτσει κοντά στη μαμά μέχρι να παρέλθει ο χρόνος τιμωρίας - αν χρειαστεί, μάλιστα, επαναλαμβάνουν την τιμωρία) ή όταν ένα παιδί γίνεται ενοχλητικό για τους γονείς και τα αδέλφια του (οι γονείς το υποχρεώνουν να μείνει στο δωμάτιό του για λίγο).
Οι «αποβολές», συγκρινόμενες με τις σωματικές τιμωρίες, είναι ένα αθώο μέτρο, έχουν όμως κι αυτά τις επιπτώσεις τους στην ψυχολογία του παιδιού. Για το παιδί που αποβάλλεται από το παιχνίδι επειδή επιτέθηκε σε κάποιο άλλο παιδί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί κανείς. Μπορεί μεν να στερηθεί για λίγο την ελευθερία του, κοντά όμως στη μητέρα του θα νιώσει σιγουριά και ασφάλεια μέχρι να παρέλθει ο χρόνος της τιμωρίας.
Τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά όταν το παιδί δεν θέλει να καθίσει ήσυχο ή δεν μπορεί να καθίσει ήσυχο επειδή κάνει πείσματα ή επειδή είναι υπερκινητικό. Κάποιος που θα δοκίμαζε να εξαναγκάσει ένα ζωηρό παιδί να ηρεμήσει, είναι σίγουρο ότι θα αναγκαζόταν να εμπλακεί σε ομηρικούς καβγάδες μαζί του και στο τέλος το αποτέλεσμα που θα εισέπραττε θα ήταν απογοητευτικό από παιδαγωγικής άποψης.
Κι αυτό γιατί, ένα παιδί, το μόνο που θα βίωνε σε μια τέτοια περίπτωση είναι τη μητέρα του να θυμώνει, να οργίζεται και να καταφεύγει ακόμα και στη σωματική βία, αλλά στο τέλος να αναγκάζεται να υποχωρήσει. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε βαρύ πλήγμα για την αξιοπιστία και το κύρος της μητέρας και θα είχε σοβαρές συνέπειες στο μέλλον (ακόμα πιο πολλή νευρικότητα εκ μέρους του παιδιού και ως φυσική συνέπεια μεγαλύτερη αντιδραστικότητα και πιο σκληρούς καβγάδες). Κι αυτό γιατί, το παιδί, έχοντας πετύχει ήδη μία νίκη, θα κατέβαλλε ακόμα περισσότερη προσπάθεια για να κερδίσει και μια δεύτερη μάχη. Αντί, λοιπόν, να εμπλέκονται σε καβγάδες χωρίς ουσία με τα παιδιά τους, συνιστώ στους γονείς να αλλάζουν αμέσως σκηνικό (να βάζουν το παιδί τους στο καροτσάκι ή να το παίρνουν στην αγκαλιά τους και να εγκαταλείπουν πάραυτα την παιδική χαρά, ακόμα και αν το παιδί τους αντιδρά).
Ακόμα πιο επιφυλακτικοί πρέπει να είναι οι γονείς στη χρήση του μέτρου της «αποβολής» όταν πρόκειται για παιδιά λίγο μεγαλύτερης ηλικίας. Σε αυτή την περίπτωση, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας τιμωρίας θα πρέπει να σταθμίζεται από τους γονείς, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση του παιδιού. Για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, φανταστείτε ένα τετράχρονο κοριτσάκι το οποίο εδώ και κάποιον καιρό ενοχλεί συνέχεια το μικρότερο αδελφάκι του επειδή το ζηλεύει. Φανταστείτε, λοιπόν, τώρα ένας γονιός να έστελνε στο δωμάτιό του για τιμωρία το κοριτσάκι αυτό. Μπορεί, βέβαια, να υπάρχουν παιδιά που σε μια τέτοια περίπτωση θα υπέμεναν χωρίς διαμαρτυρία μια τέτοια τιμωρία και μετά την πάροδό της θα γυρνούσαν πίσω ήρεμα και με μειωμένη την επιθετικότητά τους, τα περισσότερα, όμως, θα σκέπτονταν συνέχεια τρόπους για να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν τους γονείς και το αδελφάκι τους.
Γι’ αυτό, ποτέ μην επιβάλλετε την τιμωρία της «αποβολής» σε παιδιά από τριών χρονών και πάνω, εάν δεν είστε σίγουροι ότι μπορούν να την αντέξουν. Επιπλέον, καλό είναι να τους μιλάτε με όμορφο τρόπο (π.χ. «Νομίζω ότι χρειάζεσαι λίγα λεπτά για να ηρεμήσεις. Πήγαινε στο δωμάτιό σου για λίγο). Τα παιδιά, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας τιμωρίας, συνήθως προσπαθούν να πετύχουν κάποιο συμβιβασμό. Αυτό είναι καλό, γιατί έτσι μαθαίνουν από μικρά να διεκδικούν. Κι εμείς καλό είναι να μην είμαστε και τόσο σκληροί στις «διαπραγματεύσεις». Όσο η σχέση μας με το παιδί μας βασίζεται στην εμπιστοσύνη, θα βρίσκεται πάντοτε μια λύση. Κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να προτείνουμε στο παιδί να το συνοδεύσουμε στο δωμάτιό του. Μια τέτοια ενέργεια εκ μέρους μας θα έδειχνε στο παιδί ότι, παρά τα όσα συνέβησαν, εμείς συνεχίζουμε να το αγαπάμε. Αν όμως το παιδί αρνείται πεισματικά να πάει στο δωμάτιό του, τότε δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να το εξαναγκάσουμε να το κάνει ασκώντας βία.
Όποιος νομίζει ότι ένα παιδί μπορεί να εξαναγκαστεί να μείνει κλειδωμένο για κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα δωμάτιο, θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων όταν, επιστρέφοντας, βρει αναστατωμένο το δωμάτιο. Για να αποτρέπουμε κάτι τέτοιο, η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι να αλλάζουμε το σκηνικό, λέγοντας, για παράδειγμα, στο παιδί: «Ξέχασα να αγοράσω κάτι, θα έρθεις μαζί μου στο σουπερμάρκετ;» ή «Θα με βοηθήσεις να ετοιμάσω το βραδινό;» ή «Έλα να βάλουμε τον μικρό για ύπνο». Το κλείδωμα σε ένα δωμάτιο μπορεί επίσης να προκαλέσει στο παιδί φοβία. Αυτός είναι άλλος ένας σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους τιμωρίες.
Για να έχουν οι κατσάδες αποτελέσματα
Και το απλό μάλωμα έχει τις επιπτώσεις του. Με λίγη προσοχή, όμως, ίσως είναι δυνατό να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες. Γι’ αυτό:
Μην ωρύεστε: Αυτός που υψώνει τη φωνή, ουρλιάζει ή στριγκλίζει «πέφτει» στα μάτια των παιδιών και χάνει το κύρος του. Ένας πιο μετριοπαθής και ουσιαστικός τόνος πείθει περισσότερο. Ακόμα και τα παιδιά.
Επικεντρωθείτε στο συγκεκριμένο: Όταν μαλώνουμε τα παιδιά, καλό είναι να περιοριζόμαστε στο συγκεκριμένο και να μην αναμοχλεύουμε το παρελθόν.
Μην τα προσβάλλετε! Μην ξεχνάτε ποτέ την παλιά συμβουλή που μας προτρέπει να μην κριτικάρουμε το πρόσωπο αλλά την πράξη. Γι’ αυτό, αποφύγετε να χρησιμοποιείτε εκφράσεις του τύπου «Δεν είσαι καλό παιδί» και προτιμήστε εκφράσεις όπως «Αυτό που έκανες δεν είναι καλό».
Όχι μεγάλες κατσάδες: Με τις συνεχείς κατσάδες δεν καταφέρνετε τίποτα. Γι’ αυτό, μην γίνεστε επίμονοι. Όσο πιο μικρής διάρκειας είναι η κατσάδα, τόσο πιο γρήγορα αποτελέσματα έχει. Όσο η κατσάδα διαρκεί σε χρόνο, υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε κλόουν που δεν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Η κυρά Σαρακοστή

 
 
 
 
 
 
Rate This
Την κυρά Σαρακοστή
όλοι φτιάξτε μαζί
με αλεύρι και νερό
έτοιμη είναι στο λεπτό!
Πόδια πρέπει να’ χει εφτά
τις βδομάδες να μετρά!
Στόμα δεν έχει! Ξέρεις γιατί;
Κάνει νηστεία αυστηρή
μέχρι του Πάσχα την Κυριακή!
Βαγγέλης Ηλιόπουλος

dsc01991 cebacf85cf81ceb1-cf83ceb1cf81ceb1cebacebfcf83cf84ceae
Η κυρά Σαρακοστή – Χαρτοκολλητική
Εμείς την κυρά Σαρακοστή την φτιάξαμε με φασόλια. Αφού σύρραψα την φωτοτυπία πάνω σε ένα Α4 χαρτόνι, τα παιδιά την ζωγράφισαν και ύστερα κολλήσαμε φασόλια στην ποδιά της με ατλακόλ. Αραίωσα την ατλακόλ σε ένα μπολάκι με λίγο νερό, και με ένα πινέλο πλατύ έβαλα την κόλλα στην ποδιά και στα μαλλιά της κυράς Σαρακοστής.
dsc03694
Στην ποδιά βάλαμε φασόλια και στα μαλλιά πέταλα από τριαντάφυλλα.
dsc03695 dsc03696
Αφού τελείωσαν τα παιδιά, πρόσθεσα λίγη παραπάνω κόλλα με το πινέλο μου, ώστε να στερεωθούν καλά τα φασόλια όταν στεγνώσουν.
dsc03701 dsc03700 dsc03699 dsc03702
dsc03698

KAΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ Σ ΟΛΟΥΣ